ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ/ ΜΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΧΟΥΛΙΑΡΑ

“η ψυχή μου είναι η συνήθης όρνιθα
που εντούτοις κατορθώνει να αποσπάται του κατοικιδίου προορισμού,
καθισταμένη και πάλι πτηνόν της αγίας σκοτεινότητος “

Ν.Χ.

Τελευταία στιγμή όπως πάντα. Μα, υπάρχει λόγος για αυτό; Λέω πως ναι, τίποτα πια δεν μοιάζει τυχαίο.
Μια μέρα λοιπόν για το τέλος της έκθεσης του Νίκου Χουλιαρά, στην Πινακοθήκη Γκίκα του μουσείου Μπενάκη. Λίγο πριν την λήξη του ωραρίου. Μόνος. Μπαίνω διστακτικά στην είσοδο. (*)

-Ξέρετε πως έχετε λίγη ακόμα ώρα στη διάθεσή σας;
-Ναι, μα το προτιμώ έστω κι έτσι.

Παίρνω τον κατάλογο και μπαίνω στο δωμάτιο, γιατί, ναι, περί δωματίου επρόκειτο. Μια κολόνα στη μέση, με ένα βιογραφικό και μια φωτογραφία του εορτάζοντος, με έναν επιζωγραφισμένο απ’ τον ίδιο σκούφο και με ένα σπαθί. Καλώς είχαν όλα.