Είναι άνθρωποι που σου μιλούν δι’ αντιπροσώπου. Που τις δουλειές τους τις κάνουν με έμμεσο τρόπο, γιατί μόνον έτσι τις κάνουν αποτελεσματικά, που θα πει δεν τις αφήνουν μισές. Κάποιοι μουσικοί που ξέρω είναι έτσι. Χρόνια τους παρατηρώ να εξουσιοδοτούν κάποιον να πει για τα θαύματα που νιώθουν στο κορμί τους, κι αυτός ο κάποιος είναι ένα σώμα που κουβαλά τη μουσική που προσπαθούν, το όργανο που θα την ψιθυρίσει, τον κόσμο που θα ακούσει αυτόν τον ψίθυρο, τον χώρο και τον χρόνο που θα τον φιλοξενήσει, ακόμα και τον διαρκή χρόνο που θα στοιχειώνει αυτός ο ψίθυρος μέσα μας ώσπου οριστικά να πάει εκεί που κανείς δεν ξέρει, καθώς λένε, όταν πια δεν θα τον ακούμε. Θέλω να σκέφτομαι πως ένα εσωτερικό αυτί τον ακούει κάθε στιγμή της ζωής μας, κι είναι αυτός που λειτουργεί σαν προσευχή στις δύσκολές μας ώρες.
Για να φτιάξεις μια προσευχή πρέπει να ζεις μια πυκνή εσωτερική ζωή και επιπροσθέτως να έχεις περίσσευμα για να προσφέρεις στους άλλους τον τρόπο του προσωπικού σου διαλογισμού, ένα δώρο που δεν οφείλεις σε κανέναν, μα που όπως κάθε δώρο επιστρέφει στην τσέπη σου στην ώρα της ανάγκης. Έτσι γίνεται, κι αυτό το ξέρουμε καλά. Συνέχεια
ΟΙ ΓΑΛΑΖΙΕΣ ΦΑΛΑΙΝΕΣ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ 