Ένα φωταγωγημένο δωμάτιο για τον κύριο Νίκο

Μνήμη Νίκου Φρουδαράκη 
(1928-2022)

Α

Δεν έμπαινε στ’ αλήθεια φως από τις χαραμάδες του. Ήταν εγκατεστημένο, παρατημένο θα ‘λεγες και ορφανό από τη γέννηση, μέσα σ’ ένα ελάχιστο στενό που ένωνε δυο πιο κεντρικούς δρόμους στην καρδιά του Χάνδακα, του Ηρακλείου, την εποχή που οι πολλές ονομασίες της πόλης ηχούσαν ακόμα στον λαβύρινθο, φρεσκοφορεμένα ρούχα νεοφώτιστου: η Χώρα, το Μεγάλο Κάστρο, η Κάντια, ο Χάνδακας… Στεκόταν ακίνητο και ευαίσθητο στο φύσημα του χρόνου, μια πεταλούδα πάνω από ρυάκι, δωμάτιο τυφλό στις τρεις πλευρές του, μα που δεν σε αιχμαλώτιζε, γιατί είχε σ’ άλλους καιρούς μονάχο του ζωγραφίσει τη φάτνη του, την ιδανική τοπογραφία, το κρυφό πέρασμα που υπήρξε, θα ορκιζόσουν πως στο πρώτο δευτερόλεπτο του βίου του είχε φροντίσει να ‘ναι μαζί το χέρι της μαμής και το βρέφος, η σκήτη και ο μοναχός, το χελιδόνι κι η φωλιά του, μια φούχτα φως μες στη μεγάλη φούχτα του Χάνδακα, τα τείχη, που ανέπνεαν κι εκείνα χαμηλόφωνα την ιστορία τους πάνω απ’ τις μικρές ζωές μας, μη μας τρομάξουν. Ποτέ δεν θέλησα να φύγω από κει, ποτέ δεν έφυγα, ποτέ δεν φεύγεις απ’ το πατρικό σου, όσο μακριά κι αν ταξιδέψεις.