Είναι. (για τον Γιάννη)

Είναι ο καιρός του πένθους. Και πρέπει να το πω για να το ακούσω. Έφυγε από κοντά μας ένα φωτεινό πρόσωπο, που είχε αναλάβει τα άπειρα καθρεφτίσματα της καλοσύνης του στα πρόσωπα των φίλων. Είναι (δεν ξέρω να πω ήταν), είναι ο Γιάννης, που με τα πολυτάλαντα τύμπανά του έντυνε κάποτε το “Ημερολόγιο ενός Άλλου”, το 2010 και το 2011, και ένα πλήθος δουλειές με φίλους και αγαπημένους πάντα, μέσα και έξω απ’ τα στούντιο και τις σκηνές. Είναι ο τρυφερός γιατρός όλων μας, που στο ιατρείο του άκουγες καλή μουσική και που μπορούσες να πάρεις έναν αναπάντεχο υπνάκο στην καρέκλα, κάτω απ’ την ήρεμη φροντίδα του. Είναι ο δάσκαλός μας στις πολύωρες ποδηλασίες, που είχε την ευγένεια να επιστρέφει απ’ την κορυφή όταν εμείς ήμασταν ακόμα στα μισά για να μην προσπαθούμε μόνοι. Είναι ο άνθρωπος που κατέβαινε απ’ το βουνό τις Κυριακές για να έρθει με το ποδήλατο στα σεμινάριά μας, στο τότε Athenaeum, του Θησείου, να συμμετέχει με τον πιο χαρούμενο τρόπο στη γιορτή και στις ρακοποσίες. Είναι ο άνθρωπος που έφτιαχνε γιορτές δικές του απ’ το τίποτα, γιορτές γαλήνιες και γιορτές διονυσιασμένες, με τα πιο αυτοσχέδια μέσα και που κρατούσε πάντα τα εργαλεία της δουλειάς και της περιπέτειας απαστράπτοντα. Είναι ο άνθρωπος που μας φιλοξενούσε στα Τζουμέρκα, κάτω απ’ τον μεγάλο πλάτανο του χωριού που ήταν ολόκληρος μέσα στο σπίτι, και που την πρώτη εκείνη φορά, του 2011, έδωσε σε μένα τον αρχάριο το ποδήλατό του -κάτι σαν μια πόρσε των ποδηλάτων για όσους ξέρουν- να μοιραστούμε την ιερή κατάβαση απ’ το βουνό, μέσα σε μια πλέουσα πάνω απ’ το κεφάλι μας πανσέληνο. Είναι ο άνθρωπος με την πιο αθλητική καρδιά και με ένα καλοκάγαθο πείραγμα πάντα έτοιμο πίσω απ’ το ιερατικό του γένι, ο άνθρωπος που δεν σπατάλησε ούτε μισή ευκαιρία για να μοιραστεί με τα πουλιά και τα ελάφια του την κάθε ώρα της ζωής. Είναι ο δικός μας Γιάννης Λελούδας, που την Παρασκευή το απόγευμα δεν άντεξε, και κάθισε δίπλα στο ποδήλατό του να ξαποστάσει σε μια κορυφή της Πελοποννήσου, έτσι, μονάχος του και πρωτοπόρος, όπως πάντα. Εκεί θα είναι να μας περιμένει. Δεν ξέρω να πω ήταν. Μα ήταν εξοργιστικά νωρίς. 
   

Συναντήσεις με τον Γιώργο Μουλουδάκη στο Athenaeum

Γιώργος Μουλουδάκης

«Δάσκαλοι, διαφθορείς και άγιοι
μια καθημερινότητα»

[η συνέχεια ενός σεμιναρίου με αφορμή την κιθάρα]

Σάββατο 20 Απριλίου, 11:00-17:00 και Κυριακή 21 Απριλίου, 13:00-19:00

Ωδείο Athenaeum

Το σεμινάριο απευθύνεται σε σπουδαστές και καθηγητές, παλιούς και νέους φίλους των
σεμιναρίων του Γ.Μουλουδάκη, και όπως και στην πρώτη τους περίοδο (2013-2019), έχει
ως έναυσμα την εκτέλεση έργων στην κιθάρα, αφορά όμως σε κάθε μουσικό που θέλει να εμβαθύνει σε θέματα εκτέλεσης και διδασκαλίας και -φιλόδοξα- να συνθέσει προσωπικά εργαλεία ανάγνωσης του κόσμου μας.

Στη συνάντηση μπορούν να συμμετάσχουν σπουδαστές, δάσκαλοι και επαγγελματίες του ευρύτερου μουσικού χώρου, καθώς και άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τον παράξενο τρόπο που η τέχνη διεισδύει στην καθημερινότητα και την εξαγνίζει.

Η ως εδώ μέθοδος υπήρξε η σε κοινή θέα τοποθέτηση προ-πλασμένων αρχών, με βάση τις οποίες στη συνέχεια δοκιμάζονταν τα έργα μας, ενώ παράλληλα εξετάζονταν μέσα απ’ το δικό τους διαυγές πρίσμα οι μουσικές «αμαρτίες” της καθημερινότητας.

Η Μπατανία

Στη μνήμη της πρώτης δασκάλας,
κας Μαρίκας Μπαντουβά (1933-2024)

Η μυρωδιά των λουλουδιών απλωνόταν στο σπίτι. Μέρα δίχως ήλιο, κουφόβραση και κλεισούρα κάμαρας που περιμένει τον νοικοκύρη να ανοίξει τα παραθυρόφυλλα. Φάνηκε ένα μαύρο σύννεφο και στάθηκε πάνω απ’ την πόλη. Κόσμος αλλοπρόσαλλος έσπρωχνε να χωθεί μες στην αυλή, πέλαγο πράσινο βαθύ φυσούσε το σκοτάδι του λοξά πίσω απ’ τον κήπο, ένα καράβι προχωρούσε μόνο του στο βάθος. Αυτός κοίταζε τώρα κατά το υπόγειο. Άκουγε βήματα που σέρνονταν, παπούτσια που σταματούσαν το ένα δίπλα στ’ άλλο, ψάχνοντας τόπο να σταθούν. Δεν είχε σημασία σήμερα το πού, φτάνει που ήρθαν ως εδώ, τίποτα πια δεν ήταν βιαστικό.