Υπάρχουν άνθρωποι που τους έπεσε μέσα τους, σαν σε πηγάδι, η τρυφερότητα και της γύρισαν διά παντός την πλάτη. Αν όλο και πιο σπάνια συναντάς τέτοιους, είναι που δεν τους έχεις πια ανάγκη, όπως κάποτε.
Αυτοί είναι ικανοί να φωνάξουν νύχτα την αστυνομία για να σου απαγορεύσουν να περνάς ας πούμε δίπλα απ’ το αμάξι τους, κάτι που θεωρούν αναφαίρετο προνόμιο κληροδοτημένο από κάποιον ευγενή πρόγονο που περιδιάβαινε τα ελληνικά καλοκαίρια με ημίψηλο και μαύρη καμπαρντίνα. Το γεγονός ότι ο αστυνόμος τους κοιτά στις 9 μ.μ με βλέμμα αποσιωπημένα δολοφονικό δεν γεννά ούτε κατά διάνοια μέσα τους την υποψία πως η εμμονή τους είναι, για την πλειοψηφία της κοινότητας, ακατανόητη. [Και, θα μου πείτε, οι προτιμήσεις της πλειοψηφίας δεν ήταν ποτέ δείγμα ορθής στάσης -κάτι στο οποίο ο μέσος Έλλην ψηφοφόρος θα ήταν ίσως έτοιμος να συναινέσει αυτοστιγμεί- όμως για κάποια πράγματα που άπτονται της ησυχίας ή της επιτάχυνσης ενός ήπιου ή ενός διαβολικού ψυχισμού, πιθανώς η στάση της πλειοψηφίας να μας λέει κάτι ελαφρώς περισσότερο από λίγο.] Συνέχεια
ΟΙ ΓΑΛΑΖΙΕΣ ΦΑΛΑΙΝΕΣ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ 